“პატარა” რეზო

დათო მარტო დარჩა. სკამის საზურგეს მიეყრდნო და მშვიდად მოუკიდა სიგარეტს. ახლა შეეძლო ეფიქრა. კიდევ ერთხელ გაეხსენებინა ორი წლის წინანდელი ამბავი. „სვეცკი“ მეზობელი აღარ ეჯდა ცხვირწინ.

ყავის დასალევად შემოსული დალი, როგორც წესი, დღესაც საათნახევარი იჯდა მის სამზარეულოში. საუბრობდნენ ხოლმე ბევრ რამეზე. ხშირად არც საუბრობდნენ, უბრალოდ ისხდნენ და ფანჯარაში უყურებდნენ მოპირდაპირე კორპუსის აივნებზე რა ხდებოდა. დალი მომაბეზრებელი ქალია. მაგრამ რა დროს დალია…

ორი წელი გავიდა რაც დათომ უნივერსიტეტი დაამთავრა. იმ ზაფხულს რამდენიმე ჯგუფელთან ერთად რაჭაში წავიდა.

რაჭაში, როგორც წესი, სიგრილე იყო და ცოტა ხალხი. მას შემდეგ რაც მამა დაეღუპა, დედა კი საბერძნეთში წავიდა აქ აღარავინ ამოდიოდა. დათოსაც სძულდა აქაურობა. აქაურ ხალხს ვერ იტანდა. ვერ იტანდა, როდესაც აიძულებდნენ დაელია ბევრი ღვინო და ეტკეპნა სადღეგრძელოები. ქალები კი ყოველ შეხვედრაზე ეკითხებოდნენ თუ როდის ექნებოდა ქორწილი. ამაზე მხოლოდ ეღიმებოდა. რა იცოდნენ რაჭველმა დედაკაცებმა, რომ მის ქორწილში პატარძალი გათვალისწინებული არ იყო. მხოლოდ ორი სიძე.

თან ახლა თბილისში, როგორც იქნა, მარტო ცხოვრობდა და თავის შეყვარებულთან, ნიკასთან შეეძლო თავისუფლად ჰქონოდა სექსი. სანამ დედამისი ათენელი მოხუცების ჩასაბანად წავიდოდა ბიჭები მხოლოდ სუფთა ჰაერზე იკმაყოფილებდნენ ერთმანეთის სურვილს. ახლა კი არაფერი აბრკოლებდათ მთელი დღე ლოგინში ეგორავათ და არ შეშინებოდათ, რომ სექსის დროს მოზასავე წყვილი წამოადგებოდათ თავზე. რა თქმა უნდა, თუ დალი არ შეაჭრიდა ყავის მადუღარათი ხელში.  თუმცა დალი შტერიც იყო, ამიტომ თავს ყოველთვის იძვრენდნენ.

რაჭაში ჯგუფელებთან ერთად ჩავიდა – სამი გოგო და სამი ბიჭი. ნიკა ერთ კვირაში ჩავიდოდა. თუმცა ძალიანაც არ უნდოდა ნიკა მის ჯგუფელებთან გვერდით ჰყოლოდა. საშიშია. ხუთი მძვინვარე ჰომოფობის მოგერიებას მეხუმრები? ნიკა კი თითქმის არ (ვერ) მალავდა რომ 1)მამაკაცები მოსწონდა; 2)დათო უყვარდა.

დათო კი ჯერჯერობით „კაცად“ ითვლებოდა, თუმცა ყველა ხვდებოდა, რომ ცოტა „რაღაცნაირი“ იყო. არ დადიოდა „პოსეიდონში“ თანთალა ბოზებთან, სწორფეხება გოგოს დანახვისას კი ყმუილს არ იწყებდა. მაინცდამაინც არც სწავლაზე გიჟდებოდა, მაგრამ ეზოშიც არ აბირჟავებდა. სულ სადღაც მიდიოდა. მეგობრებმაც გადაწყვიტეს, რომ დათო უბრალოდ „რაღაცნაირი“ იყო და გული დაიმშვიდეს.

რაჭაში ჩასვლიდან მეორე დღეს, მეზობელმა ქეთინო დეიდამ და რეზო ბიძიამ გადაწყვიტეს სტუმრებისთვის პატივი ეცათ. სუფრაზე მოიპატიჟეს „თბილისელი ახალგაზრდები“ და თავიანთ ბიჭს პატარა რეზოს (თუმცა რაღა პატარას 25 წლის იყო) თამადის საპატიო წოდება ერგო.

„პატარა“ რეზო დიდი იყო ტანად. სქელი ტუჩები, თეთრი სახის კანი, სქელი წარბები, ოდნავ მოშვებული მუცელი  და სოფლის საქმეების კეთებით დაკუნთული ხელები ჰქონდა. მამამისის დასანახად ბევრს სვამდა და თბილისელ ბიჭებსაც აძალებდა. არც ისინი აკლებდნენ. დათოსაც სხვა გზა რა ჰქონდა.

დათო და რეზო გვერდიგვერდ ისხდნენ. რამდენჯერმე დათომ შემთხვევით დაიჭირა „პატარა“ რეზოს მზერა, მის „პატარა“ დათოზე რომ გაშტერებულიყო. არ შეიმჩნია. იფიქრა ნასვამი ვარ და მეჩვენება, ახლა ორმაგად ფრთხილად უნდა ვიყო, არაფერი მივქარო ამ სოფლელთანო. საშინლად დამღლელია როდესაც რამეს მალავ, მაგრამ ორმაგად უფრო დამღლელია ორიენტაციის მალვა სიმთვრალისას, თანაც მეგობრებთან, რომლებსაც წესით და რიგით არაფერს უნდა უმალავდე.

როგორც იქნა, ღამის ორ საათზე ნამუსი ეყოთ და სუფრიდან წამოდგნენ. თუმცა ალკოჰოლი ეცოტავათ. გიორგიმ, დათოს ჯგუფელმა, რეზოს ანიშნა ჩვენ ვაქვს არყები ჩამოტანილი და წამოდი ჩვენთანო.

დათო ზომაზე მეტად დათვრა. სახლში დაბრუნებულებმა სახელდახელო სუფრა გაშალეს, სადაც მხოლოდ არყის ბოთლი და პლასტმასის ჭიქები იდგა.

დათო იქვე ტახტზე წამოწვა, თან ბიჭებს დაუბრა, გოგოები უკანა ოთახში დააწვინეთ, თქვენ კი ზალაში რომ ტახტია, იმაზე მოთავსდითო. მალევე ჩაეძინა.

გვერდით ვიღაცის მოწოლამ გააღვიძა. ჯერ კიდევ ღამე იყო. ბიჭები დაწოლილიყვნენ. გოგოებს კი უკვე დიდი ხანია ეძინათ. „პატარა“ რეზო სიმთვრალით ფეხზე ვეღარ იდგა, ამიტომ იქვე დათოს მიუწვინეს. სახლადმე რა გადაათრევდა ამხელა მუტრუკს.

გაღვიძებულმა დათომ იგრძნო რეზოს ხელი როგორ ეხებოდა ბარძაყებზე. თავიდან შეეშინდა, ალბათ მეჩვენება და ისევ მთვრალი ვარო. მაგრამ როდესაც იგრძნო, როგორ შეხსნა ღილები რეზომ შარვალზე, შიშზე სადღაც გაქრა. უფრო მომავალი სიამოვნების მოლოდინით კანკალებდა. თავადაც აამოძრავა ხელები და რეზოს უკვე გახსნილ შარვალში ხელი შეუყო.  იგრძნო როგორ ფეთქავდა „პატარა“ რეზოს „პატარა“ რეზო“. თავადაც იგრძნო სისხლის მოწოლა ფეხებშორის.

-ვიცი რომ „პიდარასტი“ ხარ – ამოიჩურჩულა რეზომ.

-არც შენ აკლებ, როგორც ჩანს. საიდან გაიგე?

-დაგავიწყდა მდინარეზე ერთმანეთს რომ ვუნძრევდით ბავშვობაში?

დათოს მართლა აღარ ახსოვდა, თუმცა რა მნიშვნელობა ჰქონდა. რაც მთავარია ახლა სიამოვნებდა ის, რასაც სოფლელი მუტრუკი უკეთებდა.

რეზომ შარვალი ბოლომდე გააძრო და მისი მუცლისაკენ დაიწყო ჩაცოცება. სიამოვნების ტალღები უვლიდა მუცელში  ორივეს. დათომ იგრძნო როგორ მოედო მის პენისს რეზოს ენა და სიამოვნებას ბოლომდე მინებდა, თუმცა ხმას არ იღებდა, გვერდით ოთახში რომ არ გაეგონათ.

დილით საშინელმა თავის ტკივილმა გააღვიძა დათო. ნატეხებად აღუდგა მახსოვრობა და განცდილმა სიამოვნებამ ყველაფერი თავის ადგილას დააყენა. რეზოს გულიანად ეძინა. როგორც ჩანს მის ჯგუფელებსაც არ გაეღვიძათ. წამოდგა და სამზარეულოში გავიდა.

–         აუ ნიკას ვუღალატე ბოზიშვილივიყო.

თანამედროვე სლენგით რომ ვთქვათ ეს უკვე „ტრუხა ბაზარი“ იყო.

……….

ნიკამ ვერ მოახერხა რაჭაში ჩასვლა. ორ დღეში დაურეკა და უთხრა, რომ დედა დაეღუპა. დათომ მეორე დღესვე გადაწყვიტა თბილისში დაბრუნებულიყო. ჯგუფელებსაც სხვა რა გზა ჰქონდათ.

თბილისის მარშრუტკები ონიდან გადიოდა. ონამდე „პატარა“ რეზომ ჩააცილა სტუმრები. ფეხით ჩავიდნენ ქალაქმდე.

–         ბიჭო, როგორ ახერხებ აქ ცხოვრება?

–         რა მოხერხება უნდა?

–         როგორ ძლებ უსექსოდ?

–         და ვინ მოგატყუა, რომ ვძლებ – გაიღიმა რეზომ.

–         აბა?

–         რა აბა? რა გგონია, „პიდარასტობამ“ სოფელი და ქალაქი იცის? აქაც ისევე არიან ჩემნაირები, როგორც თბილისში შენნაირები

დათოს გაეღიმა.

–         ალბათ, მართალი ხარ. არ მიფიქრია მაგაზე.

ძლივს ჩაასწრეს მარშრუტკას. როდესაც ემშვიდობებოდნენ დათომ ცალყბდა ჩასჩურჩულა:

–         ისე, რომ იცოდე მაგას „პიდარასტობა“ არ ქვია. არც შენ ხარ „პიდარასტი“, მაგას ჰომოსექსუალობა ქვია, შენ კი გეი ხარ.

–         და მაგას რამე მნიშვნელობა აქვს? – გაეღიმა რეზოს და ჩანთა ააწოდა მარშრუტკაში – თბილისისკენ რომ ჩამოვალ დაგირეკავ.